Grzywacz

Te leśne mary bytują w starych drzewostanach, które oplecione mgłami rzadko kiedy niepokojone są przez nieproszonych gości. Bestie prowadzą skryty tryb życia przez co są nie do wytropienia. Nie znaczy to jednak, że w jelarskich zwojach brakuje wnikliwych opisów spotkań z tymi dziwadłami. O samym spotkaniu jednak nie jelarskie chęci czy szczęście decydują, a wola Grzywacza. To on wybiera Jelarzy, którzy będą mieli przyjemność zobaczyć go na żywo.

 

Bestie te przyciąga zewnętrzne piękno. Gdy urocze Jelarki, czy też przystojni Jelarze zapuszczają się w głąb starej puszczy, ich aura roznosi się między drzewami, zawiadamiając futrzaste dziwadła. Te szybko lokalizują cel, by następnie z ukrycia pożerać wzrokiem krasne lica i miłe dla ślepi kształty. Bestie, bez uszczerbku dla jelarskiego zdrowia, karmią się powierzchownym pięknem. To jednak jest mało pożywne i nie wystarcza na długo. Rozdrażnione sięgają swymi mocami do duszy swych ofiar. Jeśli ta okaże się równie piękna co ciało, Bestie mogą się nią nasycić bez większej szkody dla żywiciela i odejść zadowolone. Jednak, gdy dusza urodziwych Jelarzy okaże się pusta i próżna, Grzywacze wpadają w szał.

 

Rozzłoszczone i wygłodniałe wychodzą z ukrycia, rzucając klątwę na śliczne wydmuszki. Nałożony urok sprawia, iż uroda Jelarzy staje się ich przekleństwem. Zauroczeni wędrowcy popadają w samozachwyt. Stają się narcyzami stroniącymi od przesadnej roztropności i głębszej refleksji. Nie potrafią kochać nikogo prócz samych siebie, a wszelkie próby budowania głębszych relacji kończą się fiaskiem.

 

Z czasem ich piękno przemija, a oni zrażając do siebie wszystkich dookoła zostają w swym nieszczęściu sami już do końca swych dni.

Dlatego też już od najmłodszych lat jelarska społeczność stara się wpajać swym pociechom, co tak naprawdę ma wartość, że nie piękne ciało, a dusza skutecznie przed Bestiami uchronić potrafi.