Śniegopasy lubują się w mglistych i cienistych lasach porastających zbocza okolicznych gór. Podstawę ich diety stanowi śnieg opadający na korony świerków, sosen czy buków. Ich długie, kościste i mocne nogi bez problemu pozwalają dosięgnąć najsmaczniejszych i najświeższych śnieżnych połaci, które są poza zasięgiem innych dziwadeł żyjących w leśnych ostępach […].
Są niezwykle łagodnymi istotami, które zazwyczaj w poszukiwaniu spokoju zaszywają się w najgłębszych otchłaniach jeleniogórskiej głuszy, gdzie nawet najodważniejsi śmiałkowie niechętnie zapuszczają się w poszukiwaniu przygód i ukrytych skarbów. Tylko tam, w ciszy, mogą delektować się miękkim puchem. Ich podłużne niczym bale nogi pokryte są korą i liśćmi drzew, którymi w danym momencie się żywią. Dlatego też bardzo łatwo przejść obok tych cichych stworzeń, nie zdając sobie z tego zupełnie sprawy.
Śniegopasy są stworami długowiecznymi, jednak gdy przychodzi ich kres, kończyny tych molochów wrastają na stałe w glebę, dając początek życia najbardziej okazałym drzewom w całej okolicy. Także mijając w lesie niesamowicie dorodne okazy świerków, sosen i buków, warto się zastanowić, czy to aby nie pozostałości po tych mistycznych i dostojnych istotach.
[fragmenty pochodzą z Bestiariusza Jeleniogórskiego, tom 1]