Skurcze są drobnymi istotami o gabarytach myszy. Żyją w licznych i sprawnie działających klanach na obszarze niemal całej Kotliny. Lubują się w podleśnych łąkach, halach czy parkach z bliskim dostępem do wody w postaci stawów, oczek wodnych, górskich potoków czy leśnych ruczajów […].
Społeczeństwa, które tworzą Skurcze, opierają się na zbieractwie i łowiectwie. Żywią się one wszelkiego rodzaju korzonkami, nasionami szlachetniejszych drzew, ptasimi piórami i leśnymi owocami. Ich dietę uzupełniają złowione chrabąszcze, żuki, pasikoniki czy gąsienice.
Polują w zorganizowanych grupach, w których każdy ma przydzielone konkretne zadanie. Dzięki temu łowczy znają swoje miejsce w szeregu oraz zadanie, jakie muszą wykonać […].
Stworzenia te do polowań używają łuków, harpunów, strzałek i dzid, których ostrza pokrywa specjalna maź tworzona przez plemiennych szamanów od pokoleń udoskonalających swoje receptury. Substancja ta jest niesamowicie silną trucizną, która skutecznie paraliżuje potencjalne ofiary. Użycie tak przygotowanej broni wraz z opanowaną niemalże do perfekcji sztuką kamuflażu sprawia, że polowania rzadko kiedy kończą się fiaskiem.
Innym niesamowitym wytworem Skurczów są magiczne eliksiry, których moc pozwala wpływać na wolę drobnych zwierząt leśnych, takich jak wiewiórki, kuny, łasice czy mniejsze ptaki. Zahipnotyzowane stworzenia są wykorzystywane przez te istoty jako środki transportu pozwalające na szybkie pokonywanie większych odległości […].
Skurcze, mimo iż są nieufnymi żyjątkami, bardzo zaciekle bronią swojego terytorium, nawet przed dużo większymi napastnikami. Dlatego jeśli wędrowiec choćby nieświadomie naruszy prywatność tych istot, może zostać potraktowany przez nie jako intruz. Wtedy to wojownicy atakują nieproszonego gościa, używając zatrutej broni, która nie stanowi bezpośredniego zagrożenia życia dla takiego olbrzyma, jakim jest dla nich człowiek, jednak potrafi przysporzyć silnego, punktowego bólu mięśni zwanego przez ludzi nie inaczej jak właśnie skurczem.
[fragmenty pochodzą z Bestiariusza Jeleniogórskiego, tom 1]